Madinat al-Zahra

Buiten Córdoba liggen op de flanken van natuurgebied Sierra Morena de ruïnes van de ommuurde Arabische stad Madinat al-Zahra of Medina Azahara (stralende stad). Ooit was dit een Andalusisch Versailles voor dertigduizend mensen en zelfs aan de ruïnes is te zien hoe onvoorstelbaar rijk de stad ooit is geweest. Moet je soms wel een gróót voorstellingsvermogen hebben hoor! Het is dat er soms borden staan met uitgebreide uitleg en schetsjes, anders kun je niet veel maken van al die brokstukken...

In opdracht van Abd al-Rahman III, de heerser van het Kalifaat Córdoba werd tussen 936 en 940 begonnen met de bouw. Het is voltooid door zijn zoon Al-Hakam II. Tijdens de burgeroorlog werd in 1010 Madinat al-Zahra veroverd en vernietigd en ging het kalifaat ten onder. In de daaropvolgende eeuwen werd de stad geplunderd en werden de bouwmaterialen gebruikt voor de bouw van andere bouwwerken. Op zich natuurlijk geen gek idee om bouwmateriaal te hergebruiken. Dat zouden ze met meer bouwvallen moeten doen, vooral in zuid Europa (zegt onze cultuurbarbaar). Alle gekheid op een steentje, het is goed dat ze in 1910 begonnen zijn met het opgraven van de ruïnes. Tot nu toe is slechts zo'n 12% van het 112 hectare grote gebied bloot gelegd. Sinds 2018 zijn de ruïnes Unesco-werelderfgoed.

Hoe groot het gebied is, merk je als je met de bus van het museum, dat aan de rand van de ruïnes gebouwd is, naar de ingang van de nu toegankelijke opgravingen gebracht wordt: ruim twee kilometer rijden. Het museum is bewust grotendeels ondergronds gebouwd om zo min mogelijk schade aan te brengen aan de ruïnes. Maar het is geen mooi museum om te zien, die witte, betonnen blokkendoos. Vermeldenswaard is nog wel voor ons Hollanders: omdat wij uit de EU komen, hoefden we niet voor het toegangskaartje te betalen…

Na de zoveelste cultuursnuiverij van deze week zijn we dwars door Córdoba gereden, richting Granada. Niet over de snelweg, maar net iets noordelijker en landelijker. We hebben de sinaasappels achter ons gelaten en rijden nu weer tussen de olijvengaarden door. Zo ver het oog reikt alleen maar olijfbomen, ontelbaar veel. Op de weg zien we veel tractoren met een aanhanger vol olijven, want de oogst is begonnen.

Naarmate we dichter we bij Granada komen, zien we steeds meer van de Sierra Nevada. Het is nog steeds 20 graden Celsius hier beneden, maar de toppen zijn mooi besneeuwd.

En dan in Granada naar ons hotel. Dit keer geen smalle straatjes om zweethanden van te krijgen, maar wel heel veel verkeer. De Spanjaarden hebben na gisteren massaal vrij genomen om een lang weekend te vieren. En het lijkt wel of ze allemaal in Granada zijn. Gezelli!

Waar we nog niet helemaal aan gewend zijn: je moet hier vaak rechts voorsorteren om linksaf te mogen. Tja, en dan mis je wel eens een afslagje. 😉

Gelukkig heeft ook dit hotel, Villa Oniria, een 19e eeuws landhuis dat heel mooi gerestaureerd is, een eigen parkeergarage en parkeerservice. Auto ontdoen van bagage en sleutel aan de receptie afgeven. Makkelijker kan niet.

Voor het eten zijn we de stad in geweest. Die hangt al helemaal vol met kerstversiering en om 21.00 uur was er een ‘lichtshow’ met muziek op een plein vlakbij. En natuurlijk oma Van Dijk nog effies via Facetime gefeliciteerd met haar verjaardag en weer terug naar de villa. Morgen gaan we de stad bij daglicht bekijken.