Córdoba

Sevilla, de mooiste stad van Spanje. Het is een groot openluchtmuseum. En dat hebben wij gewoon aan ons voorbij laten gaan. Greet voelde zich vanmorgen nog wat wiebelig maar heeft wel een toastje met thee als ontbijt gehad. Sevilla komt nog wel een keer. De stedentrip is al bijna gepland. 😉

Vandaag is het Día de la Constitución, een nationale feestdag waarop bijna alles gesloten is en alle Spanjaarden vrij zijn. Maar dat gold gelukkig niet voor die ene farmacia in Carmona alwaar Greetje na wat handen-en-voetenwerk gelukkig wat medicamenten wist te bemachtigen. En nu (we klokken inmiddels 19.30 uur) kan zij met een gerust hart bevestigen dat het innemen van twee kleine pilletjes tot een positief resultaat heeft geleid.

Enfin, we zijn dus rechtstreeks naar Córdoba gereden, alhoewel rechtsreeks? In ieder geval niet via de snelweg. Onderweg nog een verre blik kunnen werpen op het Castillo de Almodóvar del Rio (wát een mond vol) heel hoog boven het maaiveld. Naar men zegt een van de best bewaarde kastelen in Spanje. Waarvan acte.

We rijden vandaag door sinaasappelland: nog nooit zóveel van die oranje bolletjes voorbij zien komen! Als we weer in Nederland zijn, ga ik erop letten waar onze si-appeltjes (vrij naar Moeders) vandaan komen.

Niet lang daarna waren we in Córdoba en … wij bejubelen het fenomeen navigatie.

We logeren in het schitterende Casas de la Juderia. Het ligt in de Joodse wijk en bestaat uit een groot blok van 17e- en 18e-eeuwse huizen met mooie tuinen, fonteinen en patio’s die met elkaar verbonden zijn. Ook heel luxe: de tassen zijn voor ons uit de auto gehaald en naar de kamer gebracht. En onze auto werd voor ons in de garage van het hotel gezet. Alle medewerkers lopen ook hier keurig in ‘uniform’ en wij voelden ons zeer vereerd natuurlijk dat we zelf niets hoefden te doen. Alle kamers zijn hier verschillend, geen eenheidsworst hier. Nadat we ons genoeg vergaapt hadden aan onze kamer en de rest van het hotel zijn we het oude centrum van Córdoba ingelopen. En is Greet ‘gedoopt’ door een duif. Córdoba was rond het jaar 1000 na Christus toen de Arabieren over het continent heersten de belangrijkste stad van Europa met maar liefst 500.000 inwoners. Er was een bloeiende cultuur die werd gevormd door Moren, Joden en Christenen samen. Al daarvoor in de Romeinse tijd was het hier een belangrijk handelscentrum. In een van de patio’s van ons hotel staan de kerstrozen zo gepoot dat Moren, Joden, Christenen en Romeinen allemaal een plek krijgen. Onder het huidige hotel, dat al sinds de 14e  eeuw zijn huidige vorm heeft, zijn Romeinse fundamenten gevonden uit de 1e eeuw.

Van de Convivencia, ofwel het samenwonen van Moren, Joden en Christenen, zijn hier in Córdoba nog veel getuigenissen in de vorm van prachtige monumenten. Neem nou wat in de volksmond bekendstaat als La Mezquita (moskee), maar nu officieel kathedraal-moskee wordt genoemd. Die dubbelzinnigheid komt doordat er midden in een reusachtige moskee na de herovering van Spanje op de Moren in de 16e eeuw een kathedraal is gebouwd. Een heel raar gezicht. Het is een van de weinige moskeeën die niet door de Christenen met de grond gelijk is gemaakt. De honderden booggewelven (van de oorspronkelijk 1200 stuks zijn er nog 800 over) bieden steun aan een woud van rood-beige gekleurde pilaren. En druk dat het binnen was. Ja, je bent toerist en je wilt wat! Dus bezoek je ook dé trekpleister van deze mooie stad. Er is in het enorme gebouw trouwens plek voor een paar duizend man, dus je overloopt elkaar absoluut niet! De Mezquita werd samen met de koninklijke paleizen van Real Alcázar de los Reyes Católicos en de rest van het historische centrum, inclusief de Joodse wijk La Judería met fraaie synagoge, door Unesco tot Werelderfgoed verklaard en is net zo belangrijk als het Alhambra in Granada. Zo dat was weer ff een cultuurlesje pur sang.

Córdoba is overigens ook bekend om de fraaie patiowoningen met mooie citrusboompjes en gezellige blauwe bloempotjes aan de muur. Die hebben we niet alleen in ons hotel kunnen bewonderen, maar ook een paar tijdens onze wandeling.

In de rivier Guadalquivir, die van oost naar west dwars door Andalusië stroomt, ligt de lange Romeinse brug met de Torre de la Calahorra.

Terwijl we dit schrijven wordt er op de deur geklopt. Er worden twee flesjes water en wat chocolaatjes afgeleverd. Kijk, dat is nog eens een warm welkom. Wij verblijven trouwens op de bovenste verdieping, aan de straatkant. Door het openstaande raam komt het geluid van gezellig kletsende en luid lachende mensen naar binnen. De Spanjaarden genieten met volle teugen van het goede leven en hebben het vandaag op hun vrije dag erg naar hun zin.

Het voordeel van een verblijf midden in een historisch centrum is dat alles op loopafstand is en dat er nauwelijks gemotoriseerd verkeer door de straat komt. We halen ons natje en droogje letterlijk bij de buren, die zich helemaal rot lachen om ons gebrekkige Spaans. Maar ja, zij spreken geen woord over de grens, dus wij moeten wel, haha.

Nog even iets heel anders: Spanjaarden zijn gek op voornamelijk kleine hondjes. Niks mis mee. Waar wij al de hele tijd van onder de indruk zijn, is dat je hier werkelijk NERGENS hondenpoep ziet. Niet op straat, niet in de groenstrook, niet in het park, nergens. Echt niet! Oh oh, wat kan de gemiddelde Nederlandse hondenbezitter hier toch een voorbeeld aan nemen, zeg. Petje af voor de Spaanse hondenbaas. Wij missen onze doedel wel.