Caminito del Rey

Heb je vakantie, moet je nog om iets over zevenen je bed uit! Twee uur rijden om in Ardales te komen. Vier uur lopen zonder een kroeg tegen te komen. Afzien…

Maar is dat wel zo?

Opnieuw.

Om op een goede tijd te kunnen starten met de wandeling El Caminito del Rey moesten we vroeg op vandaag. Het is niet anders. Eerst afdalen door Arcos de la Frontera en dat is bijna net zo erg als naar boven rijden: zweetûh. Maar wel mooi. En dan door een heel ander landschap dan tot nu toe naar Ardales. Twee uur genieten.

Buiten Ardales begint onze wandeling over de Caminito del Rey. Het is een wandelpad gebouwd tegen de wanden van de Gaitanes kloof.​ De route loopt niet rond en is in totaal ongeveer 8 kilometer lang. Er rijden bussen om je weer naar je beginpunt te brengen. 

Als je hier loopt, dan vraag je je wel af wat mensen bezielt om hier een pad te maken. Maar als je ooit door de bergen loopt, dan weet je dat door een kloof met water lopen vaak onmogelijk is. En omlopen duurt verschrikkelijk lang. Als je dat dan ook nog moet doen met (bouw)materialen, dan ga je op zoek naar een oplossing. En die werd gevonden. In 1901 werd besloten het pad te bouwen om spullen tussen de Chorowatervallen en de Gaitanejowatervallen te transporteren voor de bouw en het onderhoud van twee hydraulische centrales. In 1905 was het pad klaar. In 1921 gebruikte Alfons XIII van Spanje het pad om de dam Conde del Guadalhorce te openen, waarna het pad bekend werd onder zijn huidige naam Caminito del Rey: het Koningspad. Het hele pad loopt van Álora naar Campillos door de El Chorro-kloof. In de kloof is het pad 3 kilometer lang , maximaal een meter breed en hangt 100 meter boven de rivier El Chorro tegen de rotswanden. Wij hebBEN gelukkig geen hoogtevrees. In de 20e eeuw raakte het pad in verval. Er waren bijna geen leuningen en op sommige plaatsen was het pad slechts een smalle metalen balk. In 1992 werd het officieel gesloten. Om te voorkomen dat mensen toch op het pad zouden komen, werd het eerste stuk gesloopt. Toch wisten avonturiers de weg naar de caminito nog steeds te vinden, soms met dodelijke afloop. In 2006 werd besloten tot renovatie, die in 2014 werd gestart .In maart 2015 was het vernieuwde pad klaar. De renovatie, waarvoor helikopters en alpinisten werden ingezet, bestond uit het vernieuwen van het wandelpad met leuningen, het repareren van de brug en het diep verankeren van stalen bouten in de rotsen voor de veiligheidslijnen. 

Over dit pad hebben wij vandaag dus bijna vier uur lopen genieten en ons verbazen met halverwege een heerlijke picknick. Het was ook lekker warm: in de zon wel 25 graden Celsius. En dat op 4 december! Boven ons hoofd weer een hele groep gieren die gebruik maakten van de thermiek. En als er van hoog boven je een steen naar beneden komt rollen, altijd even kijken. We spotten een berggeitje dat tegen de rotsen gekleefd zich tegoed deed aan allerlei lekkers.

Na afloop werden we met de bus teruggebracht naar de auto. Deze moest wel een heel stuk omrijden, want door het noodweer in heel Andalusië van eind oktober zijn veel wegen niet meer berijdbaar. Je ziet ook overal dat er hard gewerkt wordt om de ellende te herstellen en dat kan maanden gaan duren. Op het land zie je nu ook nog steeds diepe watergeulen. 

Het gebied rond Ardales, waar wij vandaag onze wandeling begonnen, was het zwaarst getroffen. 400 liter water per m2 binnen 24 uur, tijdens de zwaarste wolkbreuk ooit. Moet er niet aan denken dat dat in onze tuin valt.

Na de busrit weer in de auto voor een rit van ruim twee uur naar Carmona, niet zo heel erg inspirerend. Veel snelweg door olijfgebied en toen we daar vanaf gingen was het inmiddels donker. Ons onderkomen voor vannacht is wél inspirerend: parador Alcazar del Rey don Pedro, een voormalige Arabisch fort uit de 14e eeuw aan de rand van de hooggelegen stad. Met waarschijnlijk een schitterend uitzicht dat we morgen gaan zien, haha.